En Samimi Duygu Annelik
Annelik huzur demek, evladı huzur içindeyse mesud demek…
Annelik derman demek, şifayı bulmak için dört bir yana salınan ferman demek…
Annelik yorgan demek, şefkatle yavrusunu saran bir çift kol demek…
Anneliktir, karşılık beklemeden, fedakârlık hislerini seferber eden duygu…
Anneliktir, geceleri gözlerden uykuyu sürgün eden, gündüzleri her şeyi minik emânete göre düzenleten…
“Kadınlar zayıftır, analar kuvvetlidir.” der Victor Hugo. Kadının zayıflığını, annelik hisleri zırhla kuvvetlendirir. Allâh’ın emânetini, canı pahasına korumak, doğru bir şekilde yetiştirmektir yegâne gâyesi…
Anneliktir, yavrusunun derdiyle dertlendiren duygu. Bir fert, dert edindiğinde bir hâdiseyi, mert bir annenin kucağında dindirir içindeki kaygıyı…
Anneliktir, tahammül sınırlarını genişleten, sabır katsayılarını artıran, şefkat fidanlarını çınara çeviren kuvvet..
Annedir sabır işçisi, sarar evladını daima sevgisi…
Gayretli anne, çağ açacak fâtihler yetiştirir, dünyaya mümtaz şahsiyetler kazandırır.
Annelerin, “Anne olunca anlarsın!..” sözünün mahiyetini kavramaktır annelik… Anne-kız problemlerine merhem olan bir durumdur annelik… Kız evlat, anne olunca, hayatta en iyi arkadaşının gerçekte annesi olduğunu anlar. Anne olmadan önce eleştirdiği, sözünü dinlemediği annesi ile en kadîm dost eyleyen duygudur annelik… Anne olunca, evlat sevgisi ile birlikte tadar annesinin sevgisini..
Annelik, yalnızca dünyaya getirmek değildir! Benimsemektir minik emâneti, bir çift yürek olmak, aynı hisleri yudumlamaktır. Sevinciyle sevinmek, acısıyla gözyaşı dökmektir.
Annedir, “toprak ana” tavsifini toprağa kazandıran… Karşılıksız, daima veren, sonra da şefkat kucağına alıp kıyamet sabahına kadar bağrına basan…
Ana, vatandır. Anavatana gözünü kırpmadan oğlunu adayandır. Gözleri yaşlı gönderir vatanî görevine… Zinhar sanmayın gamlıdır, bu ancak Rabbine sunduğu bir şükrândır.
Annedir, doğum günlerinde hediyeyi asıl hak eden… Doğan değildir ödüle lâyık olan, dünyaya getiren ve fedâkârca yetiştirendir.
İhtiyacı yok dünyanın, bir anneler gününe… Bahtiyar olur anne, dünyaya getirdiği gün evladı, elinde bir demet muhabbetle gelse…
“Rabbim! Küçüklüğümde, (anne ve babam) beni nasıl yetiştirmişlerse, şimdi de sen onlara (öyle) rahmet et!” (el-İsrâ, 24)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder